Mutluluk

TDK mut­lu­lu­ğu “Bütün öz­lem­le­re ek­sik­siz ve sü­rek­li ola­rak ula­şıl­mak­tan du­yu­lan kı­vanç du­ru­mu, mut (I), on­gun­luk, kut, sa­adet, bah­ti­yar­lık” ola­rak ta­nım­la­mış­tır. Se­vinç, fe­rah­lık, hoş­luk söz­cük­le­riy­le yakın an­lam­da­dır. Kö­ke­ni “umut­lu” söz­cü­ğü­dür. Söz başı ün­lü­nün düş­me­siy­le “mutlu” ol­muş­tur. Umut söz­cü­ğü Eski Tükçe Um- ey­le­min­den gelir. Umut bek­len­ti ve dilek an­la­mın­da­dır. Mutlu söz­cü­ğü sa­adet ve mem­nu­ni­yet ke­li­me­le­ri­nin kar­şı­lı­ğı ola­rak mo­dern dö­nem­de tü­re­til­miş­tir.

Ya­şa­dı­ğı­nız ha­ya­ta ge­le­nek­ler, en­gel­ler, kor­ku­lar, mü­ca­de­le­ler mut­lu­lu­ğu­nu­zun önüne geçer çoğu zaman… fakat en kötü du­rum­da bile min­net­tar ol­ma­nız için ha­ya­tın size her zaman ne­den­ler sun­du­ğu­nu gö­rü­rüz ve bu güven verir her zaman bize ve bi­li­riz en ka­ran­lık gün­le­rin bile bir sonu ol­du­ğu­nu mut­lu­luk­ta öyle hep mutlu ola­ma­ya­ca­ğı­mı­zı bil­me­li­yiz.

Mut­lu­lu­ğun, bek­len­ti­ler ve ka­pa­si­tey­le il­gi­li ol­du­ğu­nu dü­şü­nü­yo­rum. Mut­lu­luk sa­de­lik­tir. Bek­le­nen ve öz­le­nen bir şey değil, ta­ma­men bakma ve gör­mey­le il­gi­li­dir. Kon­fic­yus ''Mutlu olmak için, için­de bu­lun­du­ğu­nuz andan daha iyi bir zaman ol­du­ğu­na karar ver­mek için bek­le­mek­ten vaz­ge­çin. Mut­lu­luk bir varış değil yol­cu­luk­tur. Pek­çok­la­rı mut­lu­lu­ğu in­san­dan daha yük­sek­te arar­lar. Ba­zı­la­rı da daha al­çak­ta. Oysa mut­lu­luk insan boyu hi­za­sın­da­dır.'' der. Sı­nır­la­rı­mı­zı bilip, ya­şam­da kar­şı­laş­tık­la­rı­mı­zı nasıl al­gı­la­dı­ğı­mız­la il­gi­li so­nuç­ta. Ki­şi­nin özü de di­ye­bi­li­riz buna. Dale Car­ne­gie ''Dün­ya­da her­kes mutlu olmak ister. Fakat sizi mutlu eden şey ne ol­du­ğu­nuz ve ne yap­tı­ğı­nız değil sizin görüş ve du­yu­şu­nuz­dur'' sözü ko­nu­yu çok iyi özet­li­yor. Mutlu ola­bi­len­le­rin ha­ya­tı mü­kem­mel de­ğil­dir. Mut­la­ka ek­sik­le­ri, bek­len­ti­le­ri olur ama bu durum on­la­rı en­gel­le­mez.

Mut­lu­luk , ki­şi­sel bir se­rü­ven gibi gö­zük­me­si­ne rağ­men ben onun as­lın­da top­lum­sal bir se­rü­ve­nin par­ça­sı ol­du­ğu­nu dü­şü­nü­yo­rum artık.

Çev­re­niz­de­ki in­san­la­rın mut­suz ol­du­ğu bir dün­ya­da, mut­lu­lu­ğu bul­mak, bu­lur­sa­nız da onu sür­dür­mek çok zor.

Bir mut­lu­lu­ğu zer­re­le­ri­ni­ze kadar his­set­ti­ği­niz bir anın de­rin­lik­le­ri­ne dalıp geri gel­di­ği­niz­de, ka­fa­nı­zı kal­dı­rıp ka­ran­lık bir ka­bu­sun için­de çır­pı­nan in­san­la­rı gör­dü­ğü­nüz­de, o mut­lu­lu­ğu­nu­zun ta­dı­nı biraz daha ala­bil­mek için ye­ni­den tek ki­şi­lik mut­lu­lu­ğu­nu­zun de­rin­lik­le­ri­ne kaç­mak is­ti­yor insan.

Mutlu ol­du­ğu­nuz anın ta­dı­nı çı­ka­ra­bil­me­niz için baş­ka­la­rı­nın da mutlu ol­ma­sı ge­re­ki­yor çünkü, en azın­dan bu kadar büyük acı­lar çe­ki­yor ol­ma­ma­la­rı 

ge­re­ki­yor...