Rahatlık başarısızlık getirebilir

Şanlıurfa’daki birkaç günlük kar tatilinin ardından 2021-2022 eğitim öğretim yılının ilk yarısını tamamlamış olduk. Daha gün ağarmadan sıcacık yataklarından kalkıp, uykulu gözlerle okul yoluna düşen, günlük 8 saat ders yapan yavrularımızın emeklerinin karşılığını en iyi şekilde aldıkları bir dönem olmasını dileyelim.
Tabi dersi derste anlayan, ders dışındaki vakitlerini boş boş geçirmek yerine öğrenmeye ayıran çocuklar ve aileleri bugün büyük bir gurur yaşıyor. Bunun yanında onca emek ve fedakârlığa rağmen başarısız olan, karnesindeki notlara bakıldığında kendinden beklenenleri yerine getirmediği ortaya çıkan çocuklarımız da var.
Çocuğun okulda aldığı eğitimi ne kadar kavradığı, okul dışındaki hayatının ne kadar eğitim öğretimle ilgili olduğu, bugün alınan karnelerdeki notlarda kendini gösteriyor.
Anne babalar, çocuklarının eğitim öğretimdeki başarısı karşısında mutlu olduğu gibi başarısızlık durumunda da en az o kadar üzülüyorlar. Çocuğun başarısızlığından bir pay da kendilerine çıkarıyorlar.
Elin çocuğu nasıl başarılı, derslerine çalışıyor diyerek yakınırken, tüm imkânları sağlamasına rağmen kendi çocuğunun başarısızlığıyla üzülen aileler nerede hata yaptıklarını düşünmeden edemiyor.
Başarılı çocukların okul dışındaki hayatlarına baktığımızda, sanıldığı gibi ailenin doğrudan bir müdahalesinin olmadığı, öyle dershanelere, özel derslere pek gerek olmadığı görülmektedir.
Hatta ebeveynleri eğitim almamış, ilkokul mezunu bile olmayan ailelerin çocuklarının oldukça güzel başarılar elde ettikleri, bu başarı seviyesini sonuna kadar sürdürebildiklerine çok defa şahit oluyoruz.
Diğer yanda ise çocuğu için özel oda, çalışma masası, bilgisayar, servis, özel ders ve benzeri imkanlar sağlamalarına rağmen o başarıya hasret kalan aileler de var.
Çocukluğumuzdan hatırlarım.
Mahalle arkadaşlarımızdan anne babaları eğitimsiz olan, fakirlik içerisinde yaşayan birçok ailenin çocuğu eğitim hayatında çok başarılıydı. Hatta babası dilencilik yapan, yoksulluk ve garibanlığı dibine kadar yaşayan bir ailenin çocuğu, ilkokul, ortaokul ve liseyi sürekli birincilikle bitiriyordu. Girdiği ilk üniversite sınavında o zamanların kazanılacak en zor bölümü olan bilgisayar mühendisliği bölümünü kazanmıştı. Bu bölümü kazanmak, tıp veya hukuk kazanmaktan daha yüksek puan gerektiriyordu ama bu çocuk özel ders, dershane, ayrı bir oda, bilgisayar gibi hiçbir imkâna sahip olmadan bu başarıyı gösteriyordu.
Yine bunun gibi liseyi bitirdiği yıl girdiği üniversite sınavında tıp, hukuk, eczacılık, öğretmenlik gibi bölümleri kazanan çocukların hemen hemen hepsi tüm imkânlardan yoksun, anne babaları eğitimsiz olan ailelerin çocuklarıydı. Parasızlık başta olmak üzere her türlü eksiklik bu çocuklarda vardı. Okulda asosyal bir kişilik göstermelerine rağmen başarılıydılar. Asosyal olmalarının nedenini şimdi daha iyi anlıyoruz ki, yoksulluklarıydı. Okul kantininde o çocukları asla göremezdiniz. Ayaklarında eski bir lastik ayakkabı, sırtlarında başkalarından alınmış siyah bir önlük, pantolonlarında en az bir iki yama olan bu çocuklar eğitim öğretimde başarılıydılar.
Bunun yanında çocuklarının okuması, başarılı olması için daha iyi imkânlara sahip olan ailelerin çoğunun çocuğu eğitimde başarılı olmuyordu, olamıyordu. 
Bu çocukların başarısızlığının temelinde yatan temel etken ise gördükleri rahatlıktı sanırım. O yoksul ailelerin çocukları içinde bulundukları zorluklardan kurtulmak için tek yolun okuyup, başarılı olmak olduğunu düşünürken, diğer taraftakiler için böyle bir durum söz konusu değildi. Zaten rahatlardı.
Başarısız çocukların rahatını biraz bozmak gerekiyor galiba.