Umuda sarılmak...

İnsa­noğ­lu, umut ve kay­gı­la­rıy­la var­dır. Umut­suz kaygı, in­sa­nı bi­ti­rir. Ama kay­gı­sız umu­dun gücü de çabuk tü­ke­nir. Çünkü umut, geç­mi­şin kay­gı­la­rı­nı gi­de­rip yeni ufuk­la­ra yö­nel­mek için­dir. Öte yan­dan kay­gı­la­rı gör­mez­den gelen umut, he­de­fi­ni şa­şı­rır. 

Yeni baş­lan­gıç fır­sat­la­rı ya­rat­mak, in­san­lı­ğın ortak bir ica­dı­dır. Çünkü her baş­lan­gıç umut yük­lü­dür. Geç­miş, kimi zaman in­sa­nın gü­cü­nü tut­sak eden bir yüke dö­nü­şür. “Yeni baş­lan­gıç”, geç­mi­şin yü­kü­nü se­rin­kan­lı­lık­la de­ğer­len­di­ri­len bir derse dö­nüş­tü­rüp, onu ge­le­ce­ğin güç kay­na­ğı ha­li­ne ge­tir­mek için­dir. 

Bir insan ne zaman umut et­me­ye baş­lar? 

Ne zaman do­la­şır ka­nın­da umu­dun ya­kı­cı sı­cak­lı­ğı? Ne zaman uyan­mak için hiç­bir se­be­bi yok­ken ani­den haz duyar gü­ne­şin her sabah te­ni­ni ok­şa­ma­sın­dan? 

Yer­yü­zü ne kadar çok insan gör­müş­se bu so­ru­la­ra ve­ri­lecek cevap da o kadar çok­tur. Ancak ce­va­bı­nı net ola­rak ve­re­bi­le­ce­ğim bir so­ru­yu da apa­çık dile ge­tir­mek­ten çe­kin­mem. ‘’İnsan ne zaman ölür?’’ ‘’Umudu bit­ti­ğin­de.’’ Ce­va­bı yan­kı­la­nır bu so­ru­nun hemen ar­dın­dan. İnsan, umudu bit­ti­ğin­de ölür.

Umu­dun azal­ma­sı­nın dep­res­yon­la iliş­ki­si bir çok araş­tır­ma­cı ta­ra­fın­dan fark­lı ör­nek­lem­ler­le de­fa­lar­ca gös­te­ril­miş­tir. Umut­la­rı­nı yük­sek tutan in­san­lar aka­de­mik ba­şa­rı, sağ­lık, st­res­le başa çı­ka­ma, has­ta­lık­la başa çıkma, yük­sek yaşam do­yu­mu, iyi­lik hali gibi ya­şa­mın bir çok ala­nın­da avan­taj­lı­dır­lar. 

Bu ne­den­le umudu La­za­rus en ka­ran­lık du­rum­lar­da­ki ya­şam­sal psi­ko­lo­jik kay­nak ola­rak de­ğer­len­di­ril­miş­tir. Umu­du­mu­zu yük­sek ya da düşük tut­mak üze­rin­de ço­cuk­luk ya­şan­tı­la­rı­mız be­lir­le­yi­ci­dir. 

Eğer geç­mi­şi­miz­de işler iyi git­tiy­se ve he­def­le­ri­mi­ze ulaş­mış­sak umu­du­mu­zu yük­sek tut­ma­mız ve ge­le­cek­te­ki he­def­le­ri­mi be­lir­le­me­miz, yol­lar bul­ma­ma­mız ve mo­ti­ve ol­ma­mız için pek de bir engel yok­tur. 

Diğer yan­dan bazen geç­mi­şi­miz­de işler pek de iyi git­me­miş ola­bi­lir, ba­şı­mı­za ya da bir ya­kı­nı­mı­zın ba­şı­na ölüm­cül bir has­ta­lık gibi iyim­ser­li­ğin ko­run­ma­sı­nın güç ol­du­ğu du­rum­lar ge­le­bi­lir. 

Yine de her şeye rağ­men, her ne olmuş olur­sa olsun ve umuda iliş­kin bakış açı­mız ne olur­sa ol­sun- ister dini, ister fel­se­fi ya da ister po­zi­ti­vist- onu bes­le­me­li, can­lan­dır­ma­lı ve devam ede­bi­lecek gücü tek­rar ve tek­rar ya­rat­ma­lı­yız. Ga­li­ba başka bir ça­re­miz de yok!

Umut, iman ha­ya­tı­mı­zın ener­ji­si­dir. Maddi ha­yat­tan umudu ke­si­len­le­rin in­ti­har et­me­ye mey­let­me­si gibi bir ger­çek de iman ve iman­la il­gi­li ko­nu­lar­da umudu tü­ke­nen­le­rin bir nevi ma­ne­vi in­ti­ha­ra yel­ten­me­le­ri ka­çı­nıl­maz olur. 

Umut­suz­luk bir bit­miş­lik­tir. Özel ha­ya­tı­mız­da­ki umut­suz­luk­tan di­ni­mi­zin ya­rı­nı hak­kın­da­ki umut­suz­lu­ğa va­rın­ca­ya kadar bu bir ger­çek­tir. Şey­ta­nın bütün olum­suz tel­kin­le­ri­ne rağ­men her gün yeni bir ener­ji yük­le­ne­rek umut dolup yü­rü­me­li­yiz bu yol­lar­da. 

Umut­suz­luk pom­pa­la­yan mer­kez­le­ri de en azın­dan bize ya­ra­rı ol­ma­yan nok­ta­lar ola­rak tes­pit ede­bi­li­riz.

Hani bazen ya­şa­nan­lar, ya­şa­dık­la­rın seni umut­suz bir yaşam ge­le­ce­ğiy­le karşı kar­şı­ya bı­ra­kır; bit­kin ve bık­kın bir duygu yu­ma­ğıy­la sar­ma­la­nır­sın ya… 

İşte tam da o nok­ta­da dur! Bir bak ar­dın­da kalan za­ma­na… O zaman ki, hep var olan bir duy­gu­yu an­la­tır adı ‘umut’ olan. 

Yeter ki gör, se­si­ni duy. Unut­ma onu! Umu­dun bit­ti­ği yerde, ‘O’ umut olur. Ona sım­sı­kı sarıl