Yalnızlık...

En çok kor­ku­lan yal­nız­lık tür­le­rin­den biri yaş­lı­lık dö­ne­min­de yal­nız kal­mak. Ki­şi­ler "el­den-ayak­tan düşüp" has­ta­lık­lar­la mü­ca­de­le ede­cek­le­ri­ni dü­şün­dük­le­ri yaş­lı­lık yıl­la­rın­da ken­di­le­ri­ne des­tek ola­cak, ba­ka­cak bi­ri­le­ri­nin ya­nın­da ol­ma­yı İsti­yor­lar. Bir ba­kı­me­vin­de ya da hu­zu­re­vin­de son yıl­la­rı­nı ge­çir­me dü­şün­ce­si bile in­san­la­ra se­vim­siz ge­li­yor. Eşini kay­be­den yaşlı İnsan­lar da ömür­le­ri­nin so­nu­na kadar yal­nız­lık duy­gu­sun­dan kur­tu­la­mı­yor­lar. Bu yıl­lar­da in­san­la­rın en çok is­te­di­ği, ço­cuk­la­rı ve to­run­la­rıy­la bir­lik­te vakit ge­çir­mek. Böy­le­ce yal­nız ol­ma­dık­la­rı­nı bil­mek, baş­la­rı sı­kış­tı­ğın­da yar­dım is­te­ye­cek­le­ri ki­şi­ler ol­du­ğu­nu dü­şün­mek in­san­la­rı ra­hat­la­tı­yor. Yal­nız ba­şı­na Ölmek, öl­dük­ten gün­ler sonra bile kim­se­nin bunun far­kı­na var­ma­ma­sı dü­şün­ce­si in­san­la­rı kor­ku­tu­yor. Aile ya­pı­sı­nın güçlü ol­du­ğu top­lum­lar­da, bu du­ru­ma daha sey­rek rast­la­nı­yor. Aile, top­lum için­de bir sos­yal gü­ven­lik ku­ru­lu­şu gibi ça­lı­şı­yor. Ki­şi­ye ge­rek­si­nim duy­du­ğu her şeyi ve­re­rek bi­rey­le­rin ken­di­ni gü­ven­de his­set­me­si­ne yar­dım­cı olu­yor. Aile ya­pı­sı de­ği­şi­me uğ­ra­dık­ça, top­lu­mun yaşam bi­çi­mi de de­ği­şi­yor. Bu de­ği­şi­min so­nuç­la­rın­dan biri de, yal­nız­lık duy­gu­su­nun art­ma­sı…

Bin­ler­ce, on bin­ler­ce ki­şi­nin onun ar­ka­da­şı ol­du­ğu­nu, onu takip et­ti­ği­ni ve onun­la bir­lik­te ya­şa­dı­ğı­nı zan­ne­di­yor insan. Oysa hepsi ger­çek ötesi, hepsi baş­ka­laş­mış ve as­lın­dan ko­pa­rıl­mış san­rı­lar­dan iba­ret.

İnsana başka bir dil öğ­ret­ti­ler. Şe­kil­ler­den, re­sim­ler­den, ob­je­ler­den ve çiz­gi­ler­den olu­şan bir dil. Onun­la ifade edi­yor ken­di­ni artık. Başka türlü gü­lü­yor. Başka türlü kı­zı­yor. Başka türlü se­vi­ni­yor. Bu ha­ya­tın ref­lek­si, tep­ki­si, al­gı­sı ve dav­ra­nı­şı başka türlü.

Za­ma­nın hızlı ak­ma­ma­sın­dan, vak­tin geç­me­me­sin­den şi­ka­yet eder, sırf “vakit öl­dür­mek” için ça­ba­lar, özel­lik­le “zaman geç­sin” diye uğ­ra­şır, ama yaş­lan­dı­ğın­da, “ah ulan ah, şimdi genç ola­cak­tım ki” diye ha­yıf­la­nır. Genç­le­re sü­rek­li ola­rak “ben şimdi siz­ler gibi genç ola­cak­tım ki” diye dert yanan yaş­lı­la­rın büyük ço­ğun­lu­ğu, genç­lik­le­ri­ni as­lın­da kah­ve­ha­ne kö­şe­le­rin­de, te­le­viz­yon kar­şı­sın­da, so­kak­ta do­la­şa­rak, ken­din­den düşük in­san­lar­la otu­rup kal­ka­rak ge­çir­miş­tir.

Bir yan­dan hiç kimse ta­ra­fın­dan ra­hat­sız edil­mek is­te­mez, bir yan­dan da et­ra­fın­da kim­se­yi bu­la­ma­yın­ca yal­nız­lık­tan şi­ka­yet eder.

Başka türlü bir yal­nız­lık var­dır ki en be­te­ri. Senin gibi ol­ma­yan­la­rın ara­sın­da ka­lır­sın, seni an­la­ma­yan in­san­la­rın. Ruhun sanki oyun­ca­ğı elin­den alın­mış küçük bir çocuk kadar ya­pa­yal­nız­dır. 

Ne deniş bazı Dünya Ede­bi­ya­tı ya­zar­la­rı yal­nız­lık hak­kın­da:

"Eğer fark­lıy­san, yal­nız­lı­ğa mah­kum olu­yor­sun." Al­do­us Hu­x­ley,

"İçi in­san­lar­la dolu büyük evler var kar­şı­da, gene de tek odada bir ba­şı­na olmak, bir evde yal­nız ya­şa­mak, ya­şa­mın en önem­li yanı, daha doğ­ru­su: Kimi zaman yal­nız ka­la­bil­mek mut­lu­lu­ğun ilk ko­şu­lu." Franz Kafka,

"Bir Parti üye­si­nin ilke ola­rak hiç boş vak­ti­nin ol­ma­ma­sı ve yatak dı­şın­da hiç yal­nız kal­ma­ma­sı ge­re­ki­yor­du. Ça­lış­mak, yemek yemek ya da uyu­mak dı­şın­da kalan za­man­lar­da mut­la­ka or­tak­la­şa bir et­kin­li­ğe ka­tıl­ma­lıy­dı: Yal­nız­lık­tan keyif al­dı­ğı­nı gös­te­ren her­han­gi bir şey yap­ma­sı, da­ha­sı kendi ba­şı­na yü­rü­yü­şe çık­ma­sı bile her zaman biraz teh­li­ke­li ola­bi­lir­di." Ge­or­ge Or­well…