Irgat tatili

Ta­ti­lin adı bile güzel, biz okul yıl­la­rı­mız­da özel­lik­le il­ko­kul dö­ne­mi­miz­de ta­ti­lin ol­ma­sı­nı adeta iple çe­ker­dik. Tatil olun­ca sabah erken kalk­mak ya da öğlen vakti okula git­mek gibi bir sı­kın­tı bir sü­re­li­ği­ne or­ta­dan kal­kar rahat bir nefes alır­dık.

İlk önce ar­ka­daş­la­rı­mız ile so­kak­lar­da oyun­lar oy­nar­dık akşam sa­at­le­ri­ne kadar. Ar­dın­dan aile­le­ri­miz­le bir­lik­te başa il­le­re sev­dik­le­ri­mi­zi zi­ya­re­te gider on­lar­la bir­lik­te ta­ti­lin ta­dı­nı çı­kar­tır­dık. Birde ba­kar­dık ki, tatil bit­miş ve he­pi­miz es­kiz­siz bir şe­kil­de okul­la­rı­mız­da eği­tim­le­re baş­la­mı­şız.

Şimdi ba­kı­yo­rum da öğ­ren­ci­le­rin bir­ço­ğu ta­ti­lin ol­ma­sı­nı bile is­te­mi­yor, keşke okul­lar ka­pan­ma­sa ve hep açık kalsa gibi yo­rum­lar aldım. Bunun ne­de­ni apa­çık or­ta­da, bir­çok öğ­ren­ci mev­sim­lik tarım iş­çi­si ola­rak başka başka il­le­re gidip ça­lış­mak zo­run­da ka­lı­yor. 

Ge­çen­ler­de bir ar­ka­da­şı­ma selam ver­dim ve o es­na­da başka bi­ri­siy­le ko­nuş­ma­sı­na şahit oldum. Ki­şi­nin ar­ka­da­şı­ma söy­le­di­ği şey şuydu; inan para falan önem­li değil, sa­de­ce ya­nı­nız­da ça­lı­şın çay gö­tü­rüp ge­tir­se te­miz­lik yapsa bile yeter. Di­yor­du.

İnanın içim acıdı. Be­lik­li bir ebe­veyn yaz ta­ti­lin­de ço­cu­ğu­nu bir iş­ye­ri­ne ça­re­siz­ce yer­leş­tir­me­ye ça­lı­şı­yor­du. Üs­te­lik para bile talep et­mi­yor­du bu kişi. Evet, şimdi an­lı­yo­rum bazı öğ­ren­ci­le­rin nende okul­la­rın ka­pan­ma­sı­nı is­te­me­di­ği­ni.

El­bet­te ki bir­çok öğ­ren­ci yaz ta­ti­li­ni çok güzel bir şe­kil­de de­ğer­len­di­ri­yor. Aile­ler çe­şit­li spor okul­la­rı­na gön­de­ri­yor ev­lat­la­rı­nı. Et­kin­lik­ler, oyun­lar ve ta­ti­li yaz­lık alan­lar­da do­ya­sı­ya ya­şa­mak bence tüm ço­cuk­la­rın hakkı.



Fakat ne acı ki, öğ­ren­ci­le­rin bir çoğu yaz ta­ti­li­ni ya ırgat ola­rak ya sokak iş­çi­si ola­rak yada bir atöl­ye­de çırak ola­rak ge­çir­mek zo­run­da ka­lı­yor. Özel­lik­le ırgat ola­rak ta­ti­li­ni ge­çir­mek zo­run­da ka­lan­la­ra yü­re­ğim ya­nı­yor. 

Dü­şü­nün okul­lar ka­pan­ma­dan bir iki hafta önce aile­le­riy­le bir­lik­te okul­la­rın­dan ay­rı­la­rak başka il­le­re ça­lış­ma­ya gi­di­yor­lar. Ki­mi­si pamuk tar­la­sın­da çapa ya­pı­yor ka­vu­ru­cu sı­ca­ğın al­tın­da, ki­mi­si pa­ta­tes tar­la­sın­da ter dö­kü­yor, ki­mi­le­ri kaysı top­lu­yor, ki­mi­le­ri ise teh­li­ke­li doğa şart­la­rın­da fın­dık top­la­mak zo­run­da ka­lı­yor.

Bun­la­rın bir­ço­ğu ise tra­fik te­rö­rü­ne kur­ban gi­der­ken, bir­ço­ğu ise git­tik­le­ri il­ler­de iş ka­za­la­rı­na maruz ka­la­rak ya ha­yat­la­rı­nı kay­be­di­yor­lar ya da en­gel­li ka­lı­yor­lar. Peki, bu ço­cuk­la­rın suçu ne? Çocuk olmak mı? Yoksa yan­lış bir zaman di­li­min­de dün­ya­ya gel­mek mi? 

Ömrü kısa olan ke­le­bek­ler bile dün­ya­ya gel­dik­le­ri zaman ilk etap­ta dün­ya­nın gü­zel­lik­le­rin­den fay­da­la­nır­lar, oy­sa­ki ço­cuk­la­rı­mız bir ke­le­be­ğin bile şan­sı­na sahip de­ğil­ler. Aile­le­re ba­kı­yo­rum on­lar­da ge­çim­le­ri­ni sağ­la­ya­bil­mek adına mec­bu­ren ça­lış­mak zo­run­da ka­lı­yor­lar. Ça­re­siz­lik almış ba­şı­nı gi­di­yor.

Kimse nasıl bir çözüm olu­şa­ca­ğı­nı bil­mi­yor. İnanın bende nasıl ola­ca­ğı­nı bi­le­mi­yo­rum. Sa­de­ce tatil ola­yı­nı sa­tır­la­rı­ma ta­şı­ya­rak bir ül­ke­nin özel­lik­le bir böl­ge­nin öğ­ren­ci dra­mı­nı ya­zı­yo­rum. Hemde çö­zü­mü­nü dahi bil­me­den…