Kırılsın zincirler, yıkılsın zalimler!

Hepimiz, Güneşin tenleri yaktığı, nasırlı ellerin sevgiye muhtaç bırakıldığı, çatlamış dudakların sevda türküleri söylediği, belki de Türkçe dahi bilmeyen bağrı yanık anaların evlatlarıyız.
Yüzyıllardır bu coğrafya da zulüm, Kan hiç eksik olmadı. Ya kardeş kardeşe zulüm etti, ya da birileri güç iktidar uğruna insanlar arasına fitne-Fesat koyup, egolarını tatmin etti.
Oysa Dünya bir tarla idi. Ekip Biçip ve göçecektik.

İnançlarımız, örflerimiz, adetlerimiz insanlığımızı parçalarcasına koparıp aldı bizden.
Neyi Paylaşamadık?
Bilmiyorum…
Bu Coğrafya da, Mührü Çalan, Süleyman oldu !
Acının ve Zulmün tarifini yapamadım bu topraklarda.
Çünkü; ne acımız acı, ne de zulmümüz Zulüm!

Haydi gelin Sevgi ekelim desem bu topraklara,  Sevgi; büyüyünce nefrete dönüşüyor.
Dün sokakta gördüğümüz, selam verdiğimiz maskeler, birden Canavarlaşabiliyor.
Güç, iktidar, insanları kendi benliğinden koparıp, zalimleştirebiliyor.

Biz her türlü Zulme, her türlü Zalime Musa’yız.
Tarih her şeyi yazacak aslında…
Korkakları da, Zalimleri de, Direnenleri de, Haksızlık karşısında baş kaldıranları da…
Gelin, Can olalım, Canan olalım, Kardaş olalım…

Nedir bu Kin?
Nedir Bu Öfke?
Şimdi! Oturup düşünme vakti…
Düşünelim ki! Sallansın içimizde ki Öfke…
Kırılsın Zincirler, yıkılsın Zalimler!
Makamı istiyorsun?
Al sana merhamet, sevgi, Adalet ve Eşitlik.

Bizimkisi, Necip Fazıl’ın dediği gibi;
“İnsandır sanıyordum mukaddes yüke hamal.
Hamallık ki, sonunda, ne rütbe var, ne de mal,
Yalnız acı bir lokma, zehirle pişmiş aştan;”
Temennim; Kalbinizden sevgi, Merhamet, Adalet hiç eksik olmasın.
Saygılarımla...