Bu şehir soğuk be çocuk!

Bu şehir soğuk…

İnsanlar soğuk…

Hayat soğuk…

Baharın geldiğine bakma! Havaların ısındığına bakma! Doğanın renklerle canlılık sergilediğine bakma…

Bu seni ilgilendirmiyor. Çünkü başkaları görünüşte sıcak olan bu şehirden uzaklaşarak daha güzel yerlerde tatil planları yapıyorsa ve senin düşüncelerin arasında bu gibi konular yoksa hiçbir şey seni ilgilendirmiyor.

Küçücük yaşta sabahın erken saatlerinde herkes uyurken sen avazın çıktığı kadar ‘taze simit’ diye bağırıyorsan bu doğanın renklenmesi seni ilgilendirmiyor…

Gece geç saatlere kadar caddede oturarak gözlerinin uykudan açılamamasına rağmen sen hala iki mendil daha satayım planları yapıyorsan bu şehir güzelleşerek kendine canlılık katmışsa seni ilgilendirmiyor…

Trafik ışıklarında bekleyerek her duran arabanın camını silmene rağmen çoğu zaman para bile almadan belki bir umut diyerek çabalıyorsan çiçeklerin açması seni ilgilendirmiyor…

Pazarda elinde el arabası bekliyorsan, biraz daha fazla erzak alsınlar da bize de bir iş çıksa diyorsan memleket gelişmişse seni ilgilendirmiyor…

Geceden başlayıp sabahlara kadar çöplerden kağıt toplayarak ve üzerinde yırtık elbiselerle küçücük omuzlarına kocaman ağırlığı yüklemişsen yeni moda elbise çıkmış, seni ilgilendirmiyor…

Serin bir yerlerde oynayarak çocukluğunu yaşayacağın yerde tarlada bunaltıcı güneşin altında pamuk topluyorsan mevsim yaz olmuş, kış olmuş seni ilgilendirmiyor…

Okullar tatil olduğunda arkadaşların iyi notlarla hediyeler bekleyip tatil planları yaparken, sen bir an önce evden malzemeni alıp ayakkabı boyamaya gidiyorsan ve her şeyden vazgeçip kocaman yükü sırtlayarak geçim derdine düşmüşsen bu hayatta hiçbir şey seni ilgilendirmiyor…

İşte bu yüzden bu şehir soğuk çocuk! Senin bu yaşantını görmeyen insanlar, özlem duyduğun kişilerin selam salmayışı, bu şehri soğutuyor…

Bu şehir yaşanmayacak kadar soğuk ama senin her şeye rağmen küçücük bir umudun birazcık da olsa ısıtıyor bu şehri… Her şeye rağmen umudunu yitirme!