Çocukluğunu yaşayamayan çocuklar...

Ül­ke­miz­de her geçen gün eği­tim­den mah­rum kalan ço­cuk­la­rın sa­yı­sı ar­tı­yor. Genel ola­rak bu ço­cuk­la­ra bak­tı­ğı­mız­da cad­de­ler­de, so­kak­lar­da men­dil, simit sa­ta­rak aile­le­ri­nin geçim yü­kü­nü sırt­la­rı­na al­dık­la­rı­nı gö­rü­yo­ruz. Kimi tez­gah kurup bir şey­ler sa­ta­rak, kimi çöp­ler­den kağıt top­la­ya­rak para ka­zan­ma­ya ça­lı­şı­yor. En kö­tü­sü de geçim der­di­ne dü­şe­rek di­len­ci­lik yap­ma­ya kadar yol almış du­rum­da olan­lar var.

Böyle man­za­ra­lar kimi zaman vic­da­nı­mı­za do­ku­nur­ken kimi zaman da bu du­rum­dan ra­hat­sız­lık du­yu­yo­ruz. Ancak para ka­zan­ma­nın kay­na­ğı­nı so­kak­lar­da bulan bu ço­cuk­lar için uygun bir ça­lış­ma­nın ya­pıl­dı­ğı­nı pek gö­re­mi­yo­ruz. Bu ço­cuk­la­rı top­la­ya­rak, tez­ga­hı­nı elin­den ala­rak ya da acıma duy­gu­su ile bu ço­cuk­la­ra yemek ye­di­re­rek veya giy­di­re­rek so­kak­tan ko­pa­ra­ma­ya­ca­ğı­mı­zı bi­li­yo­ruz. Bu durum top­lum açı­sın­dan büyük so­run­lar teş­kil edi­yor.

Hal­bu­ki han­gi­miz bu sorun için kafa yor­duk? Han­gi­miz bu ço­cuk­la­rın ya­şa­ma ko­şul­la­rı­nı araş­tır­dık; aile­le­ri­nin eko­no­mik du­ru­mu­nu sor­duk? Han­gi­miz bu ço­cuk­la­rın ço­cuk­luk­la­rı­nı ya­şa­ma­la­rı için bir ça­lış­ma yü­rüt­tük? Han­gi­miz ken­di­mi­zi bir gün­lük on­la­rın ye­ri­ne koy­duk?

Söz ko­nu­su ço­cuk­la­ra neyi he­def­le­dik­le­ri­ni sor­du­ğu­muz­da kimi fı­rın­cı, kimi esnaf olmak is­ti­yor; ki­mi­si de ta­mir­ci ol­ma­yı he­def­li­yor. Bütün he­def­le­ri eko­no­mi üze­ri­ne ol­du­ğu için bu mes­lek­ler­de daha çok para ka­za­nıl­dı­ğı­nı dü­şü­nü­yor­lar. Geçim der­di­ne düş­tük­le­ri için okul oku­ma­yı zaman kaybı ola­rak gö­rü­yor­lar. Çünkü aile­le­ri­nin maddi du­ru­mu­nun kötü ol­ma­sın­dan, aile büt­çe­si­ne katkı sağ­la­ya­ma­mak­tan ra­hat­sız­lık du­yu­yor­lar.

Ço­cuk­luk­la­rın­dan, eği­tim­le­rin­den mah­rum kalan ve aile­le­ri­nin ko­ca­man yü­kü­nü sırt­la­yan bu ço­cuk­la­rı, so­kak­tan kur­tar­ma­nın çö­zü­mü için so­ru­nun kö­ke­ni­ne bak­ma­mız ge­rek­ti­ği­ni dü­şü­nü­yo­rum. O ço­cuk­lar nasıl bir or­tam­da bü­yü­yor diye araş­tı­rır­sak çözüm belki daha kolay olur. Ör­ne­ğin; bu ço­cuk­la­rın aile­le­ri, eko­no­mik dü­ze­yi düşük se­vi­ye­de olan aile­ler­dir. Bu aile­ler­den bir ki­şi­ye iş im­ka­nı sağ­la­ma­mız du­ru­mun­da belki en büyük ça­lış­ma­lar­dan bi­ri­ni yap­mış olu­ruz.