Çok sesli; bir o kadar da sessizsin Urfa!

Urfa, gö­zü­nü bu­dak­tan sa­kın­ma­yan, tok gözlü, mi­sa­fir­per­ver, ge­le­nek ve gö­re­nek­le­ri­ne sadık in­san­la­rın ya­şa­dı­ğı bir şehir. 

So­kak­la­ra inip in­san­lar­la haşır neşir ol­du­ğu­nuz­da hep ko­nu­şan, bir şey­le­ri eleş­ti­ren in­san­lar­la kar­şı­la­şır­sı­nız. Sa­de­ce so­kak­lar­da değil, ev­ler­de, iş­yer­le­rin­de, kah­ve­ha­ne­ler­de, park­lar­da durum böy­le­dir. 

Be­le­di­ye­le­rin ic­ra­at­la­rı, yap­tık­la­rı, yap­ma­dık­la­rı, kamu ve özel sek­tör ça­lı­şan­la­rı hak­kın­da eleş­ti­ri­ler, yolcu ta­şı­may­la il­gi­li sı­kın­tı­lar, fut­bol, dünya ile il­gi­li ha­ber­ler hak­kın­da yo­rum­lar, eko­no­mik du­rum­lar­la il­gi­li fikir beyan et­me­ler, ic­ra­at­le­ri ol­ma­yan ve­kil­ler, mev­si­me göre hava du­ru­muy­la ala­ka­lı yo­rum­la­ra va­ra­na kadar bir­çok ko­nu­da yo­rum­lar­la kar­şı­la­şı­rız. Ta­bi­ki dü­şü­nen, tar­tı­şan, pay­la­şan in­san­la­rın ol­du­ğu bir şe­hir­de ya­şa­mak gü­zel­dir. 

Ancak çok sesli olan bu şe­hir­de çe­liş­ki­ler­le dolu bir ses­siz­lik var. Der­di­ni, so­ru­nu­nu, is­te­ği­ni, ek­sik­le­ri­ni yerel yö­ne­tim­le­re ve daha üst yö­ne­ti­ci­le­re çoğu zaman an­la­ta­ma­yan bir şe­hir­dir Urfa. Ül­ke­nin bir­çok şeh­ri­ne de­va­sa ya­tı­rım­lar ya­pı­lır­ken, gözle gö­rü­lür ya­tı­rım­lar­da hep unu­tu­lan bir şe­hir­dir Urfa. Vaat edi­len pro­je­le­rin unu­tul­du­ğu şe­hir­dir Urfa. 

Her ne kadar kendi ara­mız­da eleş­ti­ri­ler yap­sak da bir dev­let bü­yü­ğü gör­dü­ğü­müz­de bir sı­kın­tı­mı­zın ol­du­ğu so­rul­du­ğun­da ‘Ca­nı­nı­zın sağ­lı­ğı’ diyen in­san­lar ya­şı­yor bu şe­hir­de. 

Her­han­gi bir so­ru­nu ol­du­ğun­da yet­ki­li­le­ri ara­ma­sı­nı is­te­di­ği­miz­de, ara­ma­yan ve hak­kı­nı sa­vu­na­ma­yan in­san­lar var bu şe­hir­de.

Elekt­rik­ler ke­si­lir, sular ke­si­lir, iş­siz­lik alır ba­şı­nı gider, yol­lar bo­zu­lur, her gün zam gelir… Bunu dile ge­tir­mek­ten çe­ki­nen in­san­lar var. Şan­lı­ur­fas­por’a şike ya­pı­lı­yor, ses çık­mı­yor. Ta­raf­tar An­ka­ra’da hiç suçu ol­ma­dı­ğı halde sal­dı­rı­ya uğ­ru­yor, kim­se­den ses çık­mı­yor. Söz ve­ril­di­ği tak­tir­de ya­pıl­ma­yan pro­je­ler var, kimse sor­mu­yor. 

Tabi bun­la­rı eleş­ti­ren çı­kı­yor ama bu da bir elin beş par­ma­ğı­nı ge­çe­mi­yor. So­run­la­ra alış­mış, ka­de­ri­ne razı olmuş in­san­la­rın ya­şa­dı­ğı bir şe­hir­dir Urfa. Sağ­lık­ta ya­şa­dı­ğı­mız so­run­lar or­ta­da. Her gün sa­ba­hın erken sa­at­le­rin­de has­ta­ne­de uzun kuy­ruk­lar­da yaşlı ve hasta ol­du­ğu­na rağ­men sa­at­ler­ce bek­le­yen ve sa­de­ce tep­ki­si orada gös­te­rip bu işe çözüm bu­la­cak bir yö­ne­ti­ci­ye ak­tar­ma­sın­dan çe­ki­nen in­san­la­rı­mız var bu şe­hir­de. 

Belki al­çak­gö­nül­lü in­san­la­rız, bu so­run­la­rı­mı­zı dile ge­tir­mek­ten çe­ki­ni­yo­ruz. Se­si­mi­zi du­yur­ma­la­rı için ve­kil­ler seç­mi­şiz. Ancak hangi mil­let­ve­ki­li­miz çıkıp var olan bir so­ru­nu­mu­za el atı­yor? O kadar fazla STK’mız var. Han­gi­si çıkıp bu şeh­rin so­ru­nu şudur di­ye­bi­li­yor?

Vel­ha­sıl dı­şa­rı­dan gö­rü­nün­ce çok ses­siz bir şe­hir­de ya­şı­yo­ruz. Ama içine gir­di­ği­miz­de so­run­la­rın üst üste yı­ğıl­dı­ğı, çö­züm­süz­lük­ten kör­dü­ğüm olan bir şehir gö­rü­yo­ruz. İste­me­yi, takip et­me­yi, olun­ca te­şek­kü­rü, henüz ol­ma­dıy­sa ne­de­ni­ni sor­duk­ça; bi­linç­li, hak­kı­nı ara­yan, ya­tı­rım­la­rın daha kısa sü­re­ler­de ya­pıl­dı­ğı bir şehir ola­ca­ğı­mı­zı dü­şü­nü­yo­rum. Yeter ki so­run­la­rı­mı­zı ka­pa­lı per­de­ler ar­ka­sın­da değil de doğru yerde söy­le­ye­lim…