Tür­ki­ye kadar ta­ham­mül­le­ri yok­muş!

2011 yı­lın­dan beri ça­tış­ma­lar­dan kaçan Su­ri­ye­li sı­ğın­ma­cı­la­ra ka­pı­mı­zı açtık, ek­me­ği­mi­zi bö­lüş­tük. Tam 9 yıl oldu ta­ham­mül ettik. Çünkü va­tan­sız kal­ma­nın ne kadar zor ol­du­ğu­nu, ça­tış­ma­la­rın ara­sın­da kalan ço­cuk­la­rın psi­ko­lo­ji­le­ri­ni, ken­din­den çok ço­cuk­la­rı­nı kur­tar­ma­ya ça­lı­şan anne ve ba­ba­la­rın fer­yat­la­rı­nı dü­şün­dük. Va­tan­sız kalan göç­men­le­re em­pa­ti kur­duk. İnsan­lık için se­si­mi­zi çı­kar­ma­dan ta­ham­mül ettik, kar­deş bil­dik.



En fazla sı­ğın­ma­cı, ül­ke­mi­ze sı­ğın­dı, ka­pı­la­rı­mı­zı so­nu­na kadar aça­rak sı­nır­dan gü­ven­li ta­ra­fa ge­çir­dik. Bu göç­men­le­rin va­tan­la­rın­da kal­ma­la­rı va­tan­sız kal­ma­ma­la­rı için çaba gös­ter­dik, şehit ver­dik. Geri adım at­ma­mak­ta ka­rar­lı olduk, gö­zü­mü­zü kırp­ma­dan in­san­lık için gü­ven­li bölge oluş­tur­ma­ya ça­lış­tık.



Ken­di­le­ri­ni in­san­lık hak­la­rı sa­vu­nu­cu­la­rı ola­rak gös­te­ren Av­ru­pa­lı­la­ra va­tan­sız kalan in­san­la­rın ne kadar zor du­rum­da ol­duk­la­rı­nı an­lat­ma­ya ça­lış­tık. Bu­ra­da barış or­ta­mı­nın sağ­lan­ma­sı ge­rek­ti­ği­nin ifade ede ede di­li­miz­de tüy bitti. Ölüm­le­re, ça­tış­ma­la­ra ses­siz kal­dı­lar. Sözde in­san­lık sa­vu­nu­cu­la­rı, kat­li­am­la­rın se­yir­ci­si ol­du­lar.



Bana do­kun­ma­yan yılan bin ya­şa­sın dü­şün­ce­si­ni sa­vu­nan Av­ru­pa’dan hiç­bir çaba gör­me­dik. Sab­ret­tik, dua ettik. İnsan­lı­ğın öl­me­me­si için dua ettik. Tüm bun­lar olur­ken, Tür­ki­ye’yi insan hak­la­rı­na ay­kı­rı dav­ran­mak­la suç­la­dı­lar. İnsan­lı­ğın sa­vu­nu­cu­la­rı ola­rak gös­ter­di­ler ken­di­le­ri­ni. Sözde sa­vu­nu­cu olmak kolay tabi. Söy­lem­le­ri so­mut­laş­tır­mak zor­dur.



So­nun­da on­la­rın insan hak­la­rı sa­vu­nu­cu­la­rı söz­le­ri­nin somut hale gel­me­si için sı­ğın­ma­cı­la­rın daha iyi bir yaşam gibi ha­yal­le­ri­ne engel ol­ma­ma ka­ra­rı ver­dik. Bunun üze­ri­ne sı­ğın­ma­cı­lar so­lu­ğu Yu­na­nis­tan sı­nı­rın­da aldı. Ancak Av­ru­pa’nın iki yüz­lü­lü­ğü, sö­zü­nü tut­ma­ma­sı bir kez daha somut ola­rak gö­rül­dü.



Va­tan­sız kalan, ça­tış­ma­lar­dan kaçan ve ül­ke­le­ri­ne sı­ğı­nan göç­men­le­re ya­pı­lan mü­da­ha­le in­san­lık dışı ha­re­ket oldu. Şim­di­ye kadar in­san­lık hak­la­rı­nı sa­vun­duk­la­rı­nı ve Tür­ki­ye’nin bu hak­la­ra ay­kı­rı ha­re­ket eti­ğiy­le suç­la­yan Av­ru­pa, ken­di­le­ri­ne sı­ğı­nan göç­men­le­ri insan ola­rak bile gör­me­di­ler.



Yu­na­nis­tan gü­ven­lik güç­le­ri çoluk çocuk, yaşlı, kadın, en­gel­li de­me­den gaz bom­ba­sı sıktı. Henüz ha­ya­tın acı­ma­sız­lı­ğı­nı an­la­ma­ya­cak kadar küçük olan ço­cuk­la­rın gaz bom­ba­la­rı ara­sın­da kal­ma­la­rı yü­rek­le­ri sız­la­tır­ken, Yu­na­nis­tan’ın in­san­lık hak­la­rı­nı sa­vun­mak­tan ne kadar uzak ol­du­ğu­nu bir kez daha gör­müş olduk.



Bütün bu ya­şa­nı­lan­la­ra bak­tı­ğı­mız­da hiç­bir mil­le­tin Tür­ki­ye kadar ta­ham­mü­lü ol­ma­dı­ğı­nı net bir şe­kil­de bir kez daha gör­dük.