En Güzel Rehber Hazreti Peygamber (1)

Yer­yü­zü bazı za­man­lar­da gece ka­ran­lı­ğın­da, fır­tı­na­lı bir ok­ya­nus­ta, pu­su­la­sı­nı şa­şır­mış ge­mi­yi ve ge­mi­de­ki­le­rin hal­le­ri­ni an­dı­rır. Emi­nim in­san­lı­ğın şim­di­ki hali bunun bir ben­ze­rin­den daha öte du­rum­da­dır. Ve bil­has­sa adı İslam ül­ke­le­ri olan coğ­ra­fik alan çok daha vahim bir du­rum­da!

Uyuş­tu­ru­cu­nun meş­ruy­muş gibi kul­la­nıl­dı­ğı, zi­na­nın aşi­kâr iş­len­di­ği, hak­sız yere insan öl­dü­ren ka­til­le­rin, bir faili meç­hul saf­sa­ta­lı fet­va­la­rıy­la(!) meş­ru­laş­tı­rıl­mak is­te­nil­di­ği­ni gör­mek­te­yiz.

Kur’an’ın ve Ha­dis-i Şerif’in uy­gun­suz or­tam­lar­da oku­nup si­ya­sî mi­ting­ler­de halka gös­te­ri­le­rek oy top­la­ma aracı ha­li­ne ge­ti­ril­di­ği­ne şahit ol­mak­ta­yız. Oysa Rab­bi­miz Teâlâ’nın kesin ve net me­sa­jı ve Yüce Pey­gam­be­ri­mi­zin Sahih Ha­dis­le­ri or­ta­da­dır:

“Sakın ha, ayet­le­ri­mi­zi (ya­zı­lı pan­kart, tablo, döviz, bro­şür, dergi, ga­ze­te muska, kolye, bi­lek­lik, yüzük…veya sözlü ola­rak, si­ya­sî hutbe, ran­ti­ye vaaz, de­mok­ra­tik kon­fe­rans ve mi­ting…şek­lin­de ya da gör­sel ve işit­sel radyo, te­le­viz­yon, in­ter­net, disk, dis­ket ve ben­ze­ri sunum ve ha­ber­ler­de rek­lam aracı ola­rak) dün­ye­vî bir men­fa­at ve meta kar­şı­lı­ğın­da sat­ma­yın!”

Az önce zik­ret­ti­ği­miz ikazı ilahî her­ke­sin an­la­ya­bi­le­ce­ği bir dil ile ifa­de­le­ri or­ta­da­dır. Vahy-i İlahî olan Kur’an’ın ayet­le­ri bazı ga­fil­ler­ce, Kur’an ve Hadis’in ma­na­la­rı­na ay­kı­rı, mu­hak­kik ve mu­dak­kik mu­had­dis ve mü­fes­sir­le­rin tef­sir­le­ri­ne zıt, müç­te­hit imam­la­rın şerh ve iç­ti­hat­la­rı­na ters bir şe­kil­de zor­la­may­la ırkçı, men­fa­at­çi, aşırı pe­res­tiş veya korku ve en­di­şe ve­ri­ci yo­rum­lar­la, şerh ve iza­hı­na ça­lı­şıl­dı­ğı gö­rül­mek­te­dir.

Bütün bu gayr-i sahih usul ve yön­tem­ler­le ma­ale­sef, apa­çık, zahir olan ka­til­le­re “ga­zi-şe­hit” belki ba­ti­nî maz­lum veya ger­çek gazi ve şe­hit­le­re (hâşâ) ge­ber­miş “domuz, it” mu­ame­le­si­nin ya­pı­la­bil­di­ği sah­ne­le­re şahit ol­mak­ta­yız! Dün ol­du­ğu gibi bu gün ve ya­rın­da “Zaman, en büyük mü­fes­sir­dir” inan­cıy­la, Be­di­üz­za­man Sa­îd-i Kûrdî’nin ta­ri­hi tes­pit ve tec­rü­be­si olan ve­ci­ze­si­nin ta­hak­ku­ku­nu bek­le­mek­te­yiz.

Özgür ve suç­suz ve hatta ilahî, doğal, in­sa­nî olan ev­ren­sel hak ve hukuk olan ta­lep­le­rin­den do­la­yı maz­lum in­san­la­rı, bir kıs­mı­nı ta­rih-i ka­dim­den beri ken­di­le­ri­ne ve ata­la­rı­na bir ilahî ar­ma­ğan olan ken­di­le­ri­ne ait mülk ev­le­rin­de, yu­va­la­rın­da, yurt­la­rın­da, va­tan­la­rın­da öl­dü­rüp, di­ğer­le­ri­ni sür­gün, teh­cir ede­rek ha­nım­la­rı­nı ve kız­la­rı­nı hiz­met­kâr, esir veya ca­ri­ye kılan ka­til­le­re mü­ca­hit, ce­hen­nem­lik ze­ba­nî­le­re (ma­ale­sef) zahit de­nil­di­ği­ni sey­ret­mek­te­yiz…

Ev­ren­sel Hak ve Hür­ri­yet­le­rin pa­zar­lık ko­nu­su ya­pıl­dı­ğı bazı coğ­raf­ya­lar­da, ger­çek­ten zalim ve fe­sat­çı olan­la­ra değil, bazen zulme karşı çı­kan­la­ra bö­lü­cü, çete, eş­kı­ya, te­rö­rist… ve za­li­min ya­nın­da duran des­tek­çi­le­ri­ne be­ye­fen­di, in­san-ı kâmil, iyi va­tan­daş mu­ame­le­si­nin gö­rül­dü­ğü bir dem-u dev­ra­nı ya­şa­mak­ta­yız.

Yani ta­ri­hin ekser sü­reç­le­rin­de ol­du­ğu gibi gü­nü­müz dev-re­sin­de­de ta­ğut­la­rın fi­zi­kî, küt­le­sel bü­yük­lü­ğü ni­pe­tin­de bel’am­la­rı­nın cer­be­ze­li be­la­ğat­la­rı­da yine o nis­pet­te ko-ca­man­laş­mak­ta­dır. İşte “Ca­hi­li­ye Asrı” de­di­ği­miz ortam yine yak­la­şık 1500 yıl önce bu min­val üzere idi.

Bu kas­ka­tı ke­sil­miş olan, kesif ca­hi­li ka­ran­lık anın­da, Allah’ın en sev­gi­li kulu ve Ha­te­mün­ne­bi Re­su­lü, ön­de­ri-miz Hz. Mu­ham­med(sav) barış, huzur ve sa­adet gü­ne­şi ola­rak yer­yü­zü­ne doğdu.

Ku­rak­lık­tan suyu çe­kil­miş, nemi bu­har­laş­mış, çat­lak top­rak­la­rın suya ka­vu­şup, ölmek üzere olan to­hum­la­rın ye­şe­rip hayat bul­ma­sı gibi Ce­nab-ı Hak­kın emir ve ira­de­siy­le in­san­lı­ğın, ev­re­nin ve kâ­ina­tın im­da­dı­na ye­tiş­ti.

O en yüce olan Pey­gam­be­ri­miz’(sav) in ge­li­şiy­le kü­re­miz­de, ye­ni­den bit­ki­ler, hay­van­lar, in­san­lar ve hatta can­sız­lar­la “Eko­lo­jik Denge”nin ko­run­ma­sı doğ­rul­tu­sun­da hayat nurla ba­rı­şa­rak, Allah’ın(cc) gön­der­di­ği İslam;

Barış, Sulh/Se­la­met/Esen­lik Dini ile yaşam güven, huzur buldu. En başta be­şe­ri­yet, yer­yü­zü, on­se­kiz­bin âlem ve tüm kâ­inat ca­mi­asıy­la… var edeni bu­lur­ken, as­lın­da var ol­ma­nın mutlu ve umut­lu far­kın­da­lı­ğı­nı keş­fet­ti o en acı olan ümit­siz­li­ğe ve yok­lu­ğa, yok ol­ma­ya inat!...

Hz. Pey­gam­ber(sav) Efen­di­mi­zin ha­ya­tı, tüm ko­nu­lar­da biz­le­re ve bütün in­san­lı­ğa örnek alı­na­cak şe­kil­de, Rab­bi­miz ta­ra­fın­dan özel­lik­le ve öze­ne­rek, ko­ru­na­rak ya­şan­mış ve ya­şa­tıl­dı. Be­şe­ri­yet O’nun güzel ah­la­kı­nın nu­ruy­la ay­dın­la­tıl­dı.

O’nun, ah­lâ­kı ha­sa­ne­si­ne ne zaman ula­şır­sak, o zaman bir bütün ola­rak tüm halk­lar, mil­let­ler ümmet ola­rak, şanı yüce olan Allah'ın rı­za­sı da­ire­sin­de, sulh ve barış için­de ya­şa­ma­sı­nı bi­len­ler ve Rab­bi­mi­zin nimet ver­di­ği aziz kul­lar­dan olu­ruz.

Yer­yü­zü­ne gel­miş, geç­miş ve ge­lip-ge­çecek in­san­lar içe­ri-sin­de, “sı­rat-ı müs­ta­kim üzere” en is­tik­rar­lı yü­rü­ye­bi­len as­hab-ı kiram, ta­bi­in, te­be-i ta­bi­in, sev­dik­le­ri ve şüp­he­siz en başta nü­mu­ne-i im­ti­sal, örnek ve ön­de­ri­miz olan Efen­di­miz’dir, sal­lal­la­hu teala aley­him ec­ma­in…

Re­su­lül­lah(sav) vefat edin­ce­ye kadar hep aynı huy, aynı ka­rak­ter, aynı kim­lik, ki­şi­lik ve aynı ri­sa­let ah­lâk-ı ha­se-ne­si üzere ya­şa­dı. O sü­rek­li fa­kir­le­re, bi­kes­le­re, ye­tim­le­re, ök­süz­le­re, mis­kin­le­re, muh­taç­la­ra ve hatta za­lim­le­re zu­lüm­den vaz­geç­me­le­ri için, teb­liğ-i şe­ri­at me­to­duy­la hakkı ve ada­le­ti an­la­ta­rak yar­dım eder­di.

Za­lim­le­re karşı za­yıf­la­rı, maz­lum ve mağ­dur­la­rı korur, mu­ha­tap­la­rı­na ilahi emir olan “kav­len ley­yi­nen” mu­arifl­ği­nin mü­der­ris­li­ği­ni ya­pa­rak, tatlı söz ve güler bir yüzle mu­ame­le­de bu­lu­nur­du.

Haz­ret-i Mu­ham­med(sav); İlahî ter­bi­ye te­za­hü­rü ge­re­ği, te­va­zu ve hoş­gö­rü­sü­nü hiç kim­se­den esir­ge­mez. Top­rak, hava, su ve güneş, nasıl ki Allah’a ina­na­nın da inan­ma-ya­nın da em­rin­de, ye­te­rin­ce is­ti­fa­de­sin­de ise, öy­le­de;

Pey­gam­be­ri­miz’(sas) in dün­ya­yı kap­sa­yan şef­ka­ti, mer­ha­me­ti, rah­me­ti ve be­re­ke­ti de küçük, büyük, genç, ih­ti­yar, müs­lim, gay­ri­müs­lim her­ke­se aynı şe­kil­de yan­sır­dı. Ve her­kes ka­bi­li­ye­ti­ne göre ondan is­ti­fa­de eder­di ve halen bu maddi ve ma­ne­vi feyiz, be­re­ket ve ra­bı­ta devam et-mek­te­dir. Ve Allah’(cc)ın iz­niy­le kı­ya­me­te dek sü­recek!

Pey­gam­ber Efen­di­miz(sav), “Vema er­sel­na­ke illa rah­me­ten li’l-âle­min.” Yani Ce­nab-ı Hak, “Biz, seni ancak âlem-le­re rah­met (sulh, se­la­met, esen­lik ve barış el­çi­si) ola­rak gön­der­dik.” müj­de­siy­le ilahî öv­gü­ye maz­har olmuş âlem­le­re en büyük rah­met­tir. Şüp­he­siz O’nun ah­lâ­kı, ya­şa­yan canlı Kur’an ah­lâ­kıy­dı. Yani her işini Ce­nab-ı Allah’ın rı­za­sı­na uygun ola­rak ya­par­dı. Kalp­le­re yer­le­şen iman ışığı sa­ye­sin­de yan­lış, batıl ve küfre gö­tü­ren inanç­la­rı sildi.

Ce­ha­le­te ilim­le, zulme hak ve ada­let­le, kin ve düş­man­lı­ğa sev­giy­le, acı­ma­sız­lı­ğa şef­kat ve mer­ha­met­le mu­ka­be­le et­me­yi gös­ter­di. O’nun ah­lâ­kı Kur’an’i ır­mak­la­rın top­ye-kûn bu­luş­tu­ğu ok­ya­nu­sa dö­nüş­müş­tü. Hz. Aişe: “O’nun ah­la­kı (aynen), Kur’an (ah­la­kı) idi.” Bu­yur­du.

O’nun ah­lâ­kı­nın Kur’an ol­ma­sı; Kur’an’da emir buy­ru­la­nı har­fi­yen yap­ma­sı, neh­ye­di­le­ni de aynı ti­tiz­lik ve he­ye­can­la uy­gu­lan­ma­sı­dır. Kur’an’ın be­ğen­me­di­ği bir işi, bir ha­re­ke­ti be­ğen­me­me­si; O’nun da ka­bul­len­me­me­si de­mek­tir.

O ken­di­li­ğin­den ne uyar­lar, ne ona­rır ve nede onay­lar­dı. O, “Ben de sizin gibi bir in­sa­nım.” “Ab­du­hu” yü­nü­nü hiç­bir zaman unut­maz ve “O'nun size ak­tar­dı­ğı söz­ler (ve gös­ter­di­ği tat­bi­kî fi­il­ler) ken­di­si­ne in­di­ri­len ilâhî ha­ber­den (bilgi/emir­den) başka bir­şey de­ğil­dir.”

“Mu­ham­me­dün Re­su­lul­lah”, “Mu­ham­med Allah’ın Re­su­lu­dür.” Hük­mü­nü bir görev ola­rak kabul eder, “Resul” ol­ma­sı ha­se­biy­le, O, sa­de­ce ken­di­si­ne onay­lan­mış olan ilahi vahiy ile ih­ti­yaç sa­hip­le­ri­ni uya­rır ve biz­zat ken­di­si en is­tik­rar­lı ve is­ti­ka­met­li bir şe­kil­de “Fes­te­kim kema ümir­te”, yani “Em­ro­lun­du­ğun gibi dos­doğ­ru ol!” hi­ta­bı­na uya­rak ya­şa­mın­da uy­gu­la­dı.

O, bir şeyi se­vi­yor­duy­sa, Allah(cc)’ın Kur’an’daki be­ya­nıy­la se­vi­yor­du. Sev­mi­yor­duy­sa, Kur’an, çir­kin, kerih gör­dü­ğü için sev­mi­yor­du. Onun tu­tu­mu­nu be­lir­le­yen, emr-i bi’lma­ruf, nehy-i ani’l-mün­ker­di. O, Kur’an’ın helâl say-dı­ğı­nı helâl, haram say­dı­ğı­nı haram kabul eder­di; bütün uy­gu­la­ma­la­rı bu is­ti­ka­met­te idi.

Yüce Allah (Celle Ce­la­lu­hü); O’nu(sav) eği­tip öğ­ret­ti ve in­san­la­ra ve cin­le­re hatta tüm kâ­inat­ta en güzel örnek, in­san­la­rın kur­ta­rı­cı­sı ve ön­de­ri olsun diye, özel ola­rak Rabbü’l-Âle­min ta­ra­fın­dan ter­bi­ye edil­di. Bu ko­nu­da Pey­gam­ber Efen­di­miz(sav) şöyle bu­yu­ru­yor: “Beni Rab­bim ter­bi­ye etti ve ter­bi­ye­mi güzel yaptı.”