Govendevan Hikâyesi

Dünya de­ni­len bü­yük­çe köyün bir mez­ra­sın­da; Demo baba, Krat ana­dan olu­şan "De­mo-Krat" aile­si­nin iki erkek ev­lat­la­rı olur. Aile son de­re­ce fakir ve yok­sul­dur. Gün geç­tik­çe zor şart­lar­da bü­yü­yen ev­lat­lar bir iş bul­ma­ya ko­yu­lur­lar. 

Ev­ve­la hayat on­la­rı aci­len gay­re­te sa­rıl­ma­la­rı­nı sağ­lar. Bir müd­det iş ara­dık­tan sonra bir fı­rın­cı el­le­rin­den tutar. Bi­ri­nin el­le­ri­ne so­mun-ek­mek tek­ne­si di­ğe­ri­ne çö­rek-bö­rek bü­fe­si tu­tuş­tu­rur. İkisi de pek be­ce­rik­li­dir. Ne­re­de ise fı­rın­dan daha çok ürün satar, daha çok para ka­za­nır­lar. Ama bu ka­zanç­la­rı­nın ancak yüz­de­lik ola­rak bir mik­ta­rı­nı alır­lar.

Yaş­la­rı er­gin­lik ça­ğı­na ge­lin­ce daha, kolay ve daha çok para ka­zan­ma­nın yol­la­rı­nı arar­lar. Dünya Kö­yü­nün Büyük Abd-i Ağası on­la­rı keş­fe­der. Mem­le­ket­te en çok ses ge­ti­recek bir eylem ile hem iş, hem aş, hem eş ka­za­na­bi­le­cek­le­ri yeni bir iş tek­li­fi sunar. 

Kar­deş­ler dü­şü­nür­ken bir­den bire bu tek­lif­le adeta si­hir­li sa­na­tı bu­lu­ve­rir­ler. İki kar­deş­ler­den bi­ri­ne davul di­ğe­ri­ne zurna çal­mak öğ­re­ti­lir. Öyle ya, her ağa­nın, ço­ban­la­rı, renç­per­le­ri, hiz­met­çi­le­ri, ya­la­ka-ami­go­la­rı, da­nı­şıl­ma­yan da­nış­man­la­rı ol­du­ğu gibi usul­den­dir go­ven­de­van (da­vul­cu-zur­na­cı)ları da ol­ma­lı.

Ya­şa­dık­la­rı böl­ge­de, halk ara­sın­da mes­lek­le­ri­nin ge­re­ği Da­vul­cu ve Zur­na­cı kar­deş­ler ola­rak anı­lır­lar. Hani da­vul-zur­na çal­mak sa­nat­la­rı­dır ya, mes­lek­le­ri­nin ge­re­ği­ni daha geniş an­lam­da ic­ra­ya baş­lar­lar. Bu arada daha önce Abd-i Ağa­nın dü­ğün-der­nek mey­dan­la­rın­da go­ven­de­van­lık mes­le­ği­ni icra eden­le­rin pa­bu­cu sa­ra­yın da­mı­na atı­lın­ca, sü­rek­li fit­ne-fe­sa­da baş­lar­lar. Lakin ne müm­kün boşa gider tüm ça­ba­lar. 

Ne zaman ki Da­vul­cu her zaman davul ça­la­cak değil ya birde top­la­dı­ğı pa­ra­nın bir mik­ta­rı­nı ça­lın­ca; Zur­na­cı zur­na­nın son de­li­ği­ni işte o anda "zırt" et­tir­me­ye baş­lar. Oyun bo­zu­lun­ca Abd-i Ağa her iki­si­ne de kızar ve “ne ha­li­niz varsa görün” der­ce­si­ne bir müd­det kendi hal­le­ri­ne bı­ra­kır. 

O güne kadar hiç kim­se­nin biri bi­rin­den ayı­ra­ma­dı­ğı kar­deş­le­ri daha çok para ka­zan­ma hırsı ayır­ma­ya baş­lar….. Son­ra­mı, son­ra­sı daha bit­me­di ki…?