Hala bir acabanız var mı?

Din Si­ya­se­ti­nin Ke­ma­lizm Açı­lı­mı

Mü­ca­hit Bi­li­ci

Din şer­be­tiy­le dün­ya­yı key­fin­ce talan eden si­ya­set es­na­fı bir hamle daha ya­pa­rak bu sefer Ata­türk açı­lı­mı yaptı. Ke­ma­liz­me din düş­man­lı­ğı yahut Dec­ca­li­yet at­fe­den gö­nül­lü al­dan­mış­lar ce­na­hın­dan bazı ho­mur­tu­lar yük­sel­di. Ne di­ye­bi­lir­ler­di ki? Akıl­la­rı­nı ce­bi­ne koy­duk­la­rı si­ya­se­tin elin­de ter­lik gibi ar­ka­dan gelip ayak to­pu­ğu­na ta­bas­bus ile te­mas­tan başka. Ni­te­kim “ama olmaz ki” ile “hik­met-i hü­kü­met­ten sual olun­maz, ulu’l emre itaat farz­dır” gi­bi­sin­den ge­le­nek­sel kur­naz­lık­la­rın kuy­ruk­la­rı­nın bir­bi­ri­ne değ­di­ği sahte bir şaş­kın­lık ya­şa­dı­lar. Mah­çup bir mem­nu­ni­yet­siz­lik ha­va­sı esti. Hemen sonra mu­ha­fa­za­kar ri­ya­kar­lı­ğın dış­le­ri gö­rün­dü el­bet­te, tilki bir te­bes­süm­le: Dev­le­ti is­tim­lak eder­ken böyle rüş­vet­ler yahut ta­kiy­ye­ler, hi­le-i şey­ta­ni­ye­ler ca­iz­dir diye dü­şün­dü­ler. Hem din hem dünya böy­le­ce ga­ran­ti al­tı­na alı­nı­yor­du. Zül­ce­na­heyn bir ri­ya­kar­lık.

ZAFER GANİMETİ

Din­ci­le­rin Ata­türk(çülük) açı­lı­mı­na Ke­ma­list­ler bile hay­ret etti. “Fe­süp­ha­nal­lah, ra­ki­bi­miz­de omur­ga­nın o’su yok­muş ki dönüp bizi bile sa­hip­le­ni­yor­lar.” Düş­man ye­nil­miş, ik­ti­dar za­fe­ri ka­za­nıl­mış. Sıra yağ­ma­da. Ga­ni­met­ler ara­sın­da mu­te­ber resmi put­lar, kut­sal dü­ze­nek­ler de var. Yeni put boyu yet­me­yin­ce eski putun elin­den tu­tar­mış. Böy­le­ce dev­let­te devam ve tamam sağ­la­nır­mış. Fe­tih­çi­li­ğin bu den­li­si­ni dinci si­ya­se­tin ne ta­raf­tar­la­rı ne de kar­şıt­la­rı bek­le­mi­yor­lar­dı. Bu ger­çek­ten de bir eşik­ti. Ama fark­lı bir dav­ra­nı­şın değil, aynı dav­ra­nı­şın far­kı­na var­ma­nın bir eşiği.

SAFİ SİYASETİN Elİ

Din ti­ca­re­ti ya­pan­la­rın Ke­ma­lizm açı­lı­mı Türk si­ya­set ta­ri­hin­de nihai kı­va­mı­na gel­miş ol­du­ğu için en çıp­lak ha­li­ni ba­kan­la­ra gös­te­ren bir “safi si­ya­set”tir. İçinde si­ya­se­tin for­mun­dan başka hiç­bir içe­rik ol­ma­yan. İçine al­dı­ğı şeyin şeref veya an­la­mın­dan bir damla kadar bile kir­len­me­yen bir safi si­ya­set. Bir kap dü­şü­nün ki içine ne koy­sa­nız ya­pış­mı­yor, ona ait ola­mı­yor. Ne zem­zem ne ne­ca­set. Ne eline al­dı­ğı Kur’an’ın, ne de Nutuk’un (ve bir kavle göre eline alsa ne de Das Ca­pi­tal’in) yağlı bo­ya­sı o ele de­ğe­mi­yor. Safi si­ya­set, bir yere var­ma­nın aracı değil her­şe­yi ken­di­ne araç eden bir amaç ha­li­ni alı­yor.

İSLAM­CI­LI­ĞIN BOYUN AĞ­RI­SI

İşte tam bu­ra­da si­ya­set es­na­fı ile İslam­cı­lık ara­sın­da bir omur­ga so­ru­nu baş­gös­te­ri­yor. Çoğu he­men­ce­cik uygun fi­ya­ta ken­di­le­ri­ni sat­sa­lar da ne­ti­ce­de İslam­cı­la­rın bir ide­olo­ji­si var. Dü­şe­me­ye­cek­le­ri de­re­ke­ler, dö­ne­me­ye­cek­le­ri ka­vis­ler var. Safi si­ya­set ise ke­mik­siz­dir. Asla ide­olo­ji­le­ri sev­mez. Hep­si­ne eşit uzak­lık­ta­dır. Kul­la­nır, bı­ra­kır. Kul­la­nır­ken gaza gelip Be­ya­zıt Mey­da­nı­na İslam­cı gös­te­ri­ye gi­di­yo­rum der­sin bir de ba­kar­sın ümit dol­mu­şu seni Anıt­ka­bir’e bı­ra­kır. Yol bitti sanma! Gü­zer­gah bo­yun­ca ge­rek­li kıv­rak­lı­ğı gös­te­re­me­yip boynu tu­tu­lan­lar talan ker­va­nın­dan in­di­ri­lir.

ALLAH BİLE

Safi bir si­ya­se­tin dini ve imanı yok­tur. Na­mu­su da olmaz. Ya­la­nın kıy­me­ti doğ­ru­nun­kin­den daha aşağı de­ğil­dir. Doğ­ru­ya karşı olun­du­ğu sa­nıl­ma­ma­lı. Safi si­ya­set doğ­ru­yu söy­le­di­ğin­de bile bu doğ­ru­nun ha­tı­rı için değil doğ­ru­nun kul­la­nış­lı­lı­ğı için­dir. 

Ya­la­na da doğ­ru­ya da, imana da kü­fü­re de, dün­ya­ya da ahi­re­te de eşit me­se­fa­de­dir. Safi si­ya­set “Allah bir” de­di­ğin­de bile hakkı söy­le­mez. Çünkü Allah’ın bir­li­ğin­den sa­de­ce başka bir ga­ye­ye hiz­met et­me­si için bah­se­der.

Bu yüz­den Ke­ma­lizm açı­lı­mı­na şa­şı­ran mu­ha­lif­ler de ta­raf­gir­ler de ya­nı­lı­yor. İki­si­nin de ha­ta­sı muk­te­dir si­ya­set es­na­fı­nın dinci ol­du­ğu­nu zan­net­me­le­ri­dir. Hal­bu­ki safi si­ya­set ken­di­ni fet­he­di­yor.