Vatan borcumu ödedim

Uzun bir aradan sonra merhaba değerli okuyucularım. Yakın çevremin bildiği gibi vatani görevimi yapmak için, asker ocağına gittim. Vatanım için 6 ay boyunca vatani görevimi yaptım ve Allah’ın izniyle tekrar burada sizinleyim. Bu 6 aylık süre zarfında sizlerden ayrı olduğum için ve yazamadığım için kendimi bir anlamda eksik hissetmekteydim. Fakat bir taraftanda vatanıma olan görevimi yaptığım için gururve onur dolu hissiyatlar içindeydim. Sizlerde takdir ederseniz vatan görevi çok kutsal ve mukaddes bir görevdir.

Eminim çoğunuz merak ediyorsunuz bu 6 ay boyunca neler yaptım nasıl geçirdim. Bu 6 aylık süre zarfını hepsini olmasa da size kısmen biraz anlatmak, bu köşe yazım da bir anlamda özlem giderme ve yeniden buluşma gibi değerlendirelim. 

Öncelikle ilk gittiğimde beni nizamiye girişinde kasvetli bir ortam bekliyor gibi bir izlenim aldım ama bir süre sonra kendimle gurur duymamısağlayacak yerin giriş kapısı olduğunu anladım.

En önemlisi askerlik de insan yarayacak bir anlamda kişisel bir gelişim olarak da değerlendirebileceğiniz en önemli unsur (sabır) ve aynı zamanda burada bundan sonraki askerliğin temelini oluşturacak olan sabır içerisinde beklemeyi sabretmeyi beklemeyi yavaştan yavaş öğrendim.

Sadece ben değil herkes için geçerli orada herkes yediden yetmişe kadar her asker sabretmeye alışıyor. Asker ocağında önemli bir detay daha fark ettim bana verilen elbiseyi ilk giydiğimde üzerime tam olmadığını fark etim fakat zamanla o elbise bana bol durdu.

Askerlikte en zor gelen ise özlem ve ulaşım sıkıntısı sadece, ankesörlü telefonlarla iletişim kurabiliyor ve Askersel kullanmak için kamerasız telefon şartı var. Yani tamamen teknolojiden uzak yoğunlaşan aile ve dostların özlemi, çok ağır geçen günler birde sanki başka bir dünya da yaşıyormuşçasına yeni hayatına ayak uydurmaya çalışmak. Bunlar orada yaşadığın zaman içinde çok zor geliyor fakat askerlik bittiğinde eve geldiğinde bunların insana çok şey kazandırdığını fark ettiriyor.