Yetkisiz Rabıta Yaptıranlar

Bir kim­se­ye râ­bı­ta ya­pı­la­bil­me­si için o ki­şi­nin ta­şı­ma­sı ge­re­ken şart­lar ne­ler­dir? Ehil ol­ma­dı­ğı hâlde ken­di­ne râ­bı­ta et­ti­ren kim­se­nin ve ona râ­bı­ta ede­nin hükmü ve uh­re­vi du­ru­mu nedir?

Bir ki­şi­nin ken­di­si­ne ra­bı­ta yap­tı­ra­bil­me­si için bir­çok şart­lar var­dır. Bun­lar­dan biri, o ki­şi­nin uya­nık­ken di­le­di­ği zaman, ne­re­de olur­sa olsun, mâ’nen hu­zur-u Re­su­lul­lah (s.a.v.)’e çıkıp soru so­ra­bi­lecek du­rum­da ol­ma­sı­dır.

İmâm-ı Rab­ba­ni, Ubey­dul­lah Ahrar ve Mah­mud Sami Ra­ma­za­noğ­lu (kad­de­sal­laû es­ra­ru­hum) ha­ze­ra­tı­nın üçü­nün bir­den ki­tap­la­rın­da geç­ti­ği üzere bir kimse ehil ol­ma­dı­ğı hâlde ken­di­si­ne râ­bı­ta yap­tı­rır­sa îmân­sız ölür. 

Ehil ol­ma­dı­ğı­nı bil­dik­le­ri hâlde ona râ­bı­ta ya­pan­lar da aynı şe­kil­de îmân­sız ölür­ler.

Son devir zül­ce­na­heyn âlim ve ve­lî­ler­den Ab­dul­ha­kim Ar­va­si (k.s.) Râ­bı­ta-ı Şe­rî­fe ri­sa­le­sin­de şöyle söy­ler: Fenâ ve bekâ mer­te­be­le­ri­ne ulaş­tık­la­rı şe­hâ­det­le sâbit ol­ma­yan kim­se­ler her ne kadar zikir tâ­li­mi­ne izin­li ol­sa­lar da ken­di­le­ri­ne râ­bı­ta et­ti­re­mez­ler.

Râ­bı­ta­ya yet­ki­li ol­ma­dan ken­di­ne râ­bı­ta et­ti­ren­ler, büyük za­rar­da­dır­lar. Bu işin za­ra­rı, hem ken­di­si­ne râ­bı­ta et­ti­re­ne hem de râ­bı­ta eden­le­re eri­şir. 

Ken­di­le­ri­ne yer­siz ola­rak râ­bı­ta et­ti­ren­ler­den bir kısmı, bâzı hâl­le­re al­da­nıp, bü­yük­le­rin bâzı te­cel­li­le­ri­ni kendi hâl­le­ri sanır, nef­si­ne mâl eder, bir kısmı da ta­rî­kat edeb­le­ri­ne ancak yü­zey­sel ola­rak ba­ka­bil­di­ği için ken­di­sin­de ol­ma­yan şey­le­ri var zan­ne­der yahut “sahte ke­râ­met ve oyuna geliş” de­dik­le­ri fe­la­ke­te düşer.

Bu me­se­le, mü­ri­de büyük zarar ve­re­bi­lir. Râ­bı­ta­dan gâye; mü­ri­din kal­bin­den gaf­let ve ka­ran­lı­ğın ko­vul­ma­sı iken, kendi kal­bin­den gaf­let ve ka­ran­lı­ğı ko­va­ma­yan­lar, ne­fis­le­ri­ne râ­bı­ta et­tir­mek­le on­la­rın gaf­let ve zul­met­le­ri­ni nasıl gi­de­re­bi­lir­ler?

Hz. Hâlid (k.s.) ve ben­zer­le­ri­nin ve­fa­tın­da ve âhi­ret di­yâ­rı­na in­ti­kal­le­rin­de dün­ya­ya il­ti­fat ve ir­ti­bat­la­rı kal­maz fik­rin­de bu­lu­nan­lar ve her­hâl­de ha­yat­ta­ki­le­re râ­bı­ta etmek lâ­zım­dır diye dü­şü­nen­ler, büyük bir hata için­de­dir­ler. 

Zîra böyle bir ka­na­at, ev­li­yâ­nın ölü­mün­den son­ra­ki ta­sar­ruf­la­rı­nı inkâr de­mek­tir.

Şah-ı Nak­şı­bend (k.s.)’in, Ab­dül­hâ­lik Guc­dü­va­nî (k.s.) ile ara­sın­da beş va­sı­ta var­ken onun ru­hâ­ni­ye­tin­den, Ebül- Hasan Har­kâ­nî (k.s.)’nin de Eba­ye­zid (k.s.)’den feyz al­ma­sı, bu öl­çü­nün doğ­ru­lu­ğu­na işa­ret­tir.

Hz. Hâ­lid-i Nak­şı­ben­dî (k.s.)’nin ha­lî­fe­le­rin­den hiç­bi­ri ve ke­za­lik can dostu Şeyh İsmâil ve Şeyh Ab­dul­lâh He­re­vî, ruh­la­rı dün­ya­dan ay­rı­lıp ulvi ma­kam­la­ra yük­se­lin­ce­ye kadar ken­di­le­ri­ne râ­bı­ta edil­me­si­ne izin ver­mez­ler ve bu işi daima ya­sak­lar­lar­dı.

İnsan­la­rın ve cin­le­rin mür­şi­di Hz. Mev­lâ­na Hâlid (k.s.)’in ha­lî­fe­le­ri, yüce Nak­şî­lik yo­lu­nun en bü­yük­le­rin­den ol­duk­la­rı hâlde edeb­le­re ne kadar uy­duk­la­rı bu hâl­le­rin­den an­la­şı­lır.

“Ta­rî­kat sa­de­ce edeb­dir.” de­nil­miş­tir. Mev­lâ­na (k.s.), Mes­ne­vî’de, bu in­ce­li­ğe işa­ret eder ve mâ­ri­fet yo­lu­nun edeb­de ol­du­ğu­nu, edeb­den yok­sun olan­la­rın İlâhi lü­tuf­tan mah­rum bu­lun­du­ğu­nu kay­de­der.