Pey­gam­ber du­ala­rı-1

Dua kulun Rab­bi­ne ih­ti­ya­cı­nı arz et­me­si, rah­me­ti­ne sı­ğın­ma­sı ve aza­bın­dan kur­tul­mak için ya­kar­ma­sı­dır. 

İnsan­lı­ğa her hu­sus­ta reh­ber ola­rak gön­de­ri­len Pey­gam­ber­ler du­anın nasıl ya­pı­la­ca­ğı­nı, ne­le­rin is­ten­me­si­ni ve ne­ler­den Rab­bi­mi­ze sı­ğın­ma­mız ge­rek­ti­ği­ni biz­le­re uy­gu­la­ya­rak gös­ter­mek­te­dir­ler. Biz geç­miş Pey­gam­ber­le­rin du­ala­rı­nı Kur’ân-ı Kerîm’den ve Efen­di­mi­zin (s.a.s.) mü­ba­rek söz­le­rin­den öğ­ren­mek­te­yiz. Ge­li­niz bu­ra­da bir­kaç Pey­gam­ber du­ası­nı be­ra­ber­ce öğ­re­ne­lim.

“Ya Rab, sen bana mülk­ten bir nasip ver­din ve bana rüya te­vi­lin­den bir ilim öğ­ret­tin, Gök­le­ri, yeri ya­ra­dan Rab­bim! : Benim dünya ve ahi­ret­te velim sen­sin benim (ru­hu­mu) Müs­lü­man ola­rak al ve beni sâ­lih­ler züm­re­si­ne ilhak buyur.” (Yûsuf 12/101)

Hz. Yûsuf (a.s.) ha­ya­tın­da biz­ler için bir­çok ibret ve na­si­hat bu­lu­nan pey­gam­ber­ler­den bi­ri­si­dir. Ni­te­kim kut­sal ki­ta­bı­mız O’nun ha­ya­tı­nı “en güzel kıssa” ola­rak ni­te­le­mek­te­dir. Çek­miş ol­du­ğu bütün sı­kın­tı­la­ra göğüs ger­miş ve mu­si­bet­ler kar­şı­sın­da sab­re­de­rek güzel bir kul ol­ma­nın tam ola­rak ne ma­na­ya gel­di­ği­ni biz­le­re gös­ter­miş­tir. İçinde bu­lun­du­ğu sı­kın­tı­lar kar­şı­sın­da bez­gin­lik gös­ter­me­miş ve ölümü te­men­ni et­me­miş­tir. 

Mısır’a sul­tan olup Allah (c.c.) ni­me­ti­ni ta­mam­la­yın­ca artık vus­la­tın yakın ol­du­ğu­nu an­la­ya­rak iman­lı bir şe­kil­de ru­hu­nu tes­lim etmek is­te­miş ve sâlih in­san­lar­la be­ra­ber haş­rol­mak is­te­miş­tir. Bu du­anın bize öğ­ret­ti­ği en büyük ha­ki­kat kulun Rab­bin­den gelen bütün mu­si­bet­le­re karşı sab­re­de­rek ölümü te­men­ni et­me­me­si­dir. Rab­bim im­ti­han­lar kar­şı­sın­da dik du­ra­bil­me­yi biz­le­re nasip ey­le­sin.

Ay­rı­ca bu dua biz­le­re güzel in­san­lar­la be­ra­ber bu­lun­ma­nın fa­zi­le­ti­ni de bil­dir­mek­te­dir. İnsan ya­şa­dı­ğı ve be­ra­ber bu­lun­du­ğu kim­se­le­rin ah­la­kıy­la ah­lak­la­nır. Onlar gibi ya­şa­ma­ya baş­lar. İlk za­man­lar­da ken­di­si­ne çok ters gelen ve be­nim­se­me­di­ği dav­ra­nış­la­rı dahi son­ra­dan ka­bul­le­ne­rek ha­ya­tı­na tat­bik eder. Bu ha­ki­ka­ti çok iyi bilen Pey­gam­be­ri­miz (s.a.s.) ; “Kişi ar­ka­da­şı­nın dini üze­re­dir.” bu­yur­mak­ta­dır. Bu ha­ki­ka­ti unut­ma­ma­lı ve ar­ka­da­şı­mı­zı iyi seç­me­li­yiz. Kötü ter­cih­ler biz­le­re dünya ve ahi­ret piş­man­lı­ğı ola­rak geri dö­ne­cek­tir.

Mu­si­bet­ler kar­şı­sın­da sabrı ku­şan­mak pey­gam­ber ah­la­kı­dır. Hz. Yakup (a.s.) da oğ­lu­nu kay­bet­me­nin hüz­nü­ne gark olmuş fakat Rab­bin­den gafil ol­ma­ya­rak bu be­la­ya sab­ret­miş­tir. İnsan en ya­kı­nın­da­ki­le­ri kay­bet­ti­ği zaman bu ha­ki­ka­ti unut­ma­dan aynı sabrı ku­şa­na­bil­me­li ve bu im­ti­ha­nı da ka­zan­ma gay­re­tin­de ol­ma­lı­dır. Unut­ma­ma­lı­yız ki ;”Sabır kur­tu­lu­şun anah­ta­rı­dır.”
Rab­bi­mi­zin Tev­fik ve ina­ye­tiy­le.