Ölmek Ne Harika Şey!

Ölmek ne ha­ri­ka şey, ye­ni­den doğ­mak gibi..

Tüm acı­lar­dan kur­tu­lup, ye­ni­den ya­şa­mak gibi,

Ölmek bebek gibi, ye­ral­tın­dan kay­na­yan pınar gibi,

Çat­la­mış du­dak­la­rın ıs­lan­ma­sı gibi, nisan yağ­mur­la­rın­da top­rak ko­ku­su gibi..

Yeni fi­liz­le­nen tohum gibi, kök­le­ri gök­yü­zü­nü saran, dal­la­rı yer­yü­zü­ne uza­nan,

Ağaç­lar gibi ölmek, ölmek ne ha­ri­ka şey…

Soğuk kış gün­le­rin­de , çı­tır­da­yan odun ate­şin­de ısın­mak gibi,

Bir fa­ki­rin oca­ğın­da kay­na­yan, bir kase çorba gibi,

Bir iş­çi­nin al­nın­dan sü­zü­len te­ri­ni silip at­ma­sı gibi,

Bir kar­tal gibi ye­ni­den doğ­mak ha­ya­ta, bir ipek ko­za­sı gibi doğ­mak ha­ya­ta..

Ölmek ne ha­ri­ka şey…

Ya­lan­sız ölmek, sevgi dolu ölmek!

Yu­mu­şa­cık ya­ta­ğın­dan kal­ka­ma­yan yaşlı ruh­lar gibi ölmek,

Hiç gü­nah­sız yavru bir kuş ya da yaşlı bir ak­ba­ba gibi ölmek,

Fer­yat­la­rı dün­ya­yı sar­san, bir şehit an­ne­si gibi ölmek..

Ölmek…

Be­de­ni­ni saran sım­sı­cak göz­yaş­la­rı için­de bo­ğul­mak,

Du­dak­lar­da te­bes­süm olup ölmek ne ha­ri­ka şey,

Ya­ra­sı­na şifa ara­yan, has­ta­lar gibi ölmek..

Her bıçak dar­be­sin­de ya­şa­mak ne ha­ri­ka şey..

Ölmek bir ya­nar­dağ gibi pat­la­mak, ıslak çi­men­le­re çı­rıl­çıp­lak uzan­mak,

Rüz­ga­rı ya­ka­la­mak, yağ­mu­ra do­kun­mak, ha­yat­ta ki tüm do­ku­nuş­la­rın

Bir boş­luk­tan iba­ret ol­du­ğu­nu an­la­mak ve ha­ya­tın avuç­la­rın­dan kayıp git­me­si­ni iz­le­mek,

Kal­bi­nin göğe yük­se­li­şi­ni, be­de­ni­nin top­rak olu­şu­nu gör­mek,

Ölmek tüm harf­le­rin, ke­li­me­le­rin ko­nu­şa­ma­dı­ğı, tüm sıcak sa­rı­lış­la­rın sa­de­ce bu dün­ya­yı

an­lam­laş­tır­dı­ğı,

Tüm gü­lüm­se­yen yüz­le­rin yap­tı­ğı en iyi şey ol­du­ğu,

Sev­me­nin ru­hu­nun da­ya­nıl­maz ız­dı­rap­la­rı­nı azalt­tı­ğı ye­gâ­ne şey­ler ol­du­ğu

Kı­ya­met ölmek!..